to

to I {{/stl_13}}{{stl_8}}zaim. n odm. jak przym. IIIa, blm {{/stl_8}}{{stl_7}}'wskazuje ogólnie na rzecz, osobę, zjawisko, sytuację, twierdzenia, sądy itp., które mówiący i słuchacz identyfikują na tle kontekstu towarzyszącego rozmowie lub na tle tego, co zostało powiedziane wcześniej; zastępuje podmiot lub{{/stl_7}}{{stl_7}} dopełnienie': {{/stl_7}}{{stl_10}}To jest mój dom. To mi się nie podoba. Nie chcę tego słuchać! Jak się to nazywa? To było wczoraj. Wcale się temu nie dziwię. Pokażę ci, jak się tym posługiwać. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}to II {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndm {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'zastępuje słowo posiłkowe być w orzeczeniu złożonym': {{/stl_7}}{{stl_10}}Warszawa to stolica Polski. Ania to dobra uczennica. Mazury to raj dla wędkarzy. Czas to pieniądz. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'zastępuje frazę złożoną z {{/stl_7}}{{stl_8}}to I {{/stl_8}}{{stl_7}}i odpowiedniej formy osobowej czasownika {{/stl_7}}{{stl_8}}być {{/stl_8}}{{stl_7}}np. {{/stl_7}}{{stl_8}}to jest {{/stl_8}}{{stl_7}}': {{/stl_7}}{{stl_10}}To ja. Kto to? To nasz dom. To prawda. To ciekawe. To za daleko. To tu. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}toIII {{/stl_13}}{{stl_8}}spój. {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'łączy zdania współrzędne, z których drugie jest konsekwencją i następstwem zdania pierwszego': {{/stl_7}}{{stl_10}}Przemoczył buty, to się przeziębił. Przyjechał dużo wcześniej, to dużo załatwił. Zdejmij koszulę, to ci przyszyję guzik. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'w dialogu mówionym: stoi na początku wypowiedzi, będącej konsekwencją wypowiedzi partnera, wnioskiem płynącym z wcześniejszego tekstu': {{/stl_7}}{{stl_10}}A. Byłam w sklepie. B. To dobrze. A. Przestępczość wzrasta ogromnie. B. No to za rok będzie niedobrze. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}toIV {{/stl_13}}{{stl_8}}mod. {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'tym słowem mówiący zaznacza swój emocjonalny stosunek do treści wypowiedzi': {{/stl_7}}{{stl_10}}Miałam to czas, żeby się zastanowić? To się wszyscy zdziwią! {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'tym słowem mówiący wzmacnia ekspresywnie wyróżniony wyraz': {{/stl_7}}{{stl_10}}Kto to przyszedł? Kogóż to widzimy?! Gdzież to wam się tak spieszy? Ten to właśnie człowiek pytał o ciebie. Co to się dzieje? Takie to nastały czasy. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}\ {{stl_20}}

{{/stl_20}}toV {{/stl_13}}{{stl_8}}oper. met., pot. {{/stl_8}}{{stl_7}}'służąc rozczłonkowaniu wypowiedzi mówionej, stoi na granicy informacji znanej i nowej, zamykając temat wypowiedzi, otwiera miejsce dla nowej o nim informacji': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ten Maciek to ciągle gdzieś musi chodzić. Butelkę to, wiesz, oddaj, nie wyrzucaj na śmieci. W zeszłym roku to lało. {{/stl_10}}